Nakar sum kennir seg aftur? 
Tagga eina mammu 
Er hetta ikki bara veruleikin, tá vit fyrst gerast mammur. Vit ætlað so nógv, men hava ikki yvirskot ella sakna egintíð/forkelilsi eina løtu.
Tingini, ganga nevniliga ikki altíð sum vit ætla, og tað er okey. Tað er okey, at tú ikki kláraði at vaska klæðini í dag, at tú ikki fór at keypa inn, osv. 
Lær teg eisini at vera okey við, at alt tekur nógv longri tíð, enn áðrenn tú bleivst mamma.
Ofta eru vit mammur okkara egnu verstu kritikkarar. Minst til, at ert ikki ein vánalig mamma fyri tað, at tú ikki altíð megnar at vaskað klæðir, halda hús, osv. Beint nú hevur barnið prioritet, og tað er bara ein tíð, at tey eru so smá. 
Minst tí til at rósa tær sjálvari, fyri alt tað, ið tú gert fyri barnið. Skriva tað niður og vís takksemi fyri alt, ið tú hevur megnað í dag.
Tað er eisini í lagi at biðja um hjálp, so tú kanst fáa fríska luft eina løtu og forkela teg eitt sindur.
Kennir tú teg aftur í hesum? Hevur tú nøkur orð ella ráð? Vælkomnar at deila nirði undir í viðmerkinginum
